رابطه ابعاد مختلف فرسودگی شغلی و برخی عوامل فردی و شغلی در ماماهای شاغل

مقدمه: فرسودگی شغلی اثرات متعددی در زندگی اجتماعی، فیزیکی و روانشناختی فرد به جای می‌گذارد. حرفه مامایی، ماهیت پرتنشی دارد، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی ابعاد فرسودگی شغلی و ارتباط آنها با برخی عوامل فردی- شغلی در ماماها انجام شد. روش کار: این مطالعه مقطعی در سال 1391 بر روی 300 مامای شاغل در بیمارستان ها و مراکز بهداشتی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه محقق ساخته شامل عوامل فردی-شغلی و پرسشنامه استاندارد ماسلاچ بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار آماری  SPSS(نسخه 16) و آزمون‌های تی مستقل، آنالیز واریانس، توکی و رگرسیون چندگانه انجام شد. میزان p کمتر یا مساوی 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: در این مطالعه، سن (003/0=p) و تعداد فرزند (013/0=p) با بُعد مسخ شخصیت؛ سطح تحصیلات (05/0=p)، شیفت کاری (003/0=p) و میزان اضافه کاری (003/0=p) با بُعد خستگی عاطفی؛ وضعیت مسکن (004/0=p) با بُعد عدم موفقیت فردی؛ محل کار با هر سه بُعد خستگی عاطفی (00/0=p)، مسخ شخصیت (05/0=p) و عدم موفقیت فردی (04/0=p) و علاقه‌مندی به شغل نیز با هر سه بُعد خستگی عاطفی (00/0=p)، مسخ شخصیت (004/0=p) و عدم موفقیت فردی (002/0=p) ارتباط معناداری داشتند. بر اساس آنالیز رگرسیون، سن، وضعیت مسکن، محل کار، شیفت کاری و علاقه مندی به شغل، همبستگی مثبت و معنی داری با ابعاد فرسودگی شغلی داشتند (05/0≥p). نتیجه گیری: سطح عدم موفقیت فردی ماماها بالاست و بین عواملی نظیر سن، سطح تحصیلات، تعداد فرزند، وضعیت مسکن، محل کار، شیفت کاری، میزان اضافه کاری و علاقه مندی به شغل با فرسودگی شغلی و ابعاد آن، ارتباط معنی داری وجود دارد.